Op de eerste rij: 19 oktober
Ruimte en respect voor landbouw
Na een broeierig warme nazomer zakken de temperaturen nu en komen we eindelijk in een koele herfst terecht. Maar dat wil niet zeggen dat het op politiek en syndicaal vlak afkoelt, integendeel. De recente gebeurtenissen in het Midden-Oosten zorgen ervoor dat onze ogen nu op niet één maar op twee oorlogen gevestigd zijn. Wat – naast het verschrikkelijke menselijke leed ter plaatse – de impact op onze economie zal zijn, is moeilijk te voorspellen. Maar het is duidelijk dat de wereldmarkt waarin ook Vlaamse landbouwers hun plek innemen een woelige omgeving blijft.
Maar ook in ons kleine Vlaanderen is er heel wat in beweging. De kleine oppervlakte waarop onze boeren hier produceren zorgt ervoor dat elke Vlaamse landbouwer in principe een stadslandbouwer is. Industrie, natuur, wonen, recreatie … allemaal hebben ze ruimte nodig, en het is overduidelijk dat er almaar vaker naar landbouw gekeken wordt om die plaats te vinden.
De vier nationale parken en vijf landschapsparken die vorige week groen licht kregen laten de maskers binnen de Vlaamse regering afvallen. Of de jury nu een positief of negatief advies geeft, de Vlaamse regering gaat ondanks alles voor een goedkeuring. Hallucinant. Het feit dat de overheid niet drie, zoals in 2021 gezegd werd, maar wel vijf landschapsparken goedkeurde voedt nog maar eens de ongerustheid bij onze landbouwers en vergroot de onduidelijkheid over de gevolgen op langere termijn. Het feit dat we als Boerenbond mee hebben kunnen voorkomen dat Taxandria werd opgenomen als nationaal park is een belangrijke realisatie, maar de manier waarop deze Vlaamse regering negen parken goedkeurt zonder solide basis van overleg of duidelijkheid over de impact ervan is gewoonweg beschamend.
Maar niet alleen via het parkendossier wordt er geknabbeld aan landbouwgronden. De vele natuurbeheerplannen die momenteel via de website van het Agentschap voor Natuur en Bos te bekijken zijn kondigen de realisatie van instandhoudingsdoelstellingen aan en ook dat zal een impact hebben op de ruimte voor landbouw. Ook hier worden landbouwers zonder overleg geconfronteerd met de mogelijkheid dat hun gronden moeten wijken voor natuur. Niet alleen zonder dialoog, in vele gevallen worden eigenaars zelfs niet op de hoogte gebracht van de plannen. Wat is er mis met een beetje respect en openheid?
Het is duidelijk: de ruimte voor landbouw staat meer dan ooit onder druk. Iedereen heeft wel de mond vol van landbouw en wil dat de sector steeds meer inspanningen doet om nog duurzamer te werken, maar intussen worden we wel in het verdomhoekje geduwd. Willen we onze kwalitatieve voedselzekerheid echt opgeven en afhankelijk worden van de grillen van het buitenland? Ik hoop dat Vlaanderen slimmer is dan dat.